Πως ένα μουσείο μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι

Πλησιάζοντας τα 30 νομιζω πως φτάνω στο σημείο να αρχίσω να αξιολογώ διαφορετικά την καθημερινότητα, όσα συμβαίνουν γύρω μου αλλά και τις επιλογές μου φυσικά. Πιο σημαντικό βέβαια δεν είναι να αξιολογείς μόνο αλλά να έχεις το θάρρος να εκτιμάς. Καμιά φορά θέλει λίγη προσπάθειά παραπάνω, εκεί είναι και η υπέρβαση μας, εκεί που θα αντλήσουμε το καλύτερο και θα εκμεταλλευτούμε κάθε στιγμή προς κοινό και όχι μόνο ατομικό, όφελος.

Πρόσφατα είχα την τύχη να βρεθώ στο μουσείο φυσικής ιστορίας στο Λονδίνο, εκεί όπου η επιστήμη βιώνει τα καλύτερα της και ο Δαρβίνος άλλαξε το ρουν της ιστορίας της επιστήμης καθολικά. Πέρασα από όλες τις αίθουσες, από τους πολύτιμους λίθους, τα πτηνά του Αμαζονίου, τους δεινόσαυρους, τα φυσικά φαινόμενα και πολλά άλλα που σίγουρα δεν χωρούν σε λίγες γραμμές αφού φτάνουν τα 80.000.000 εκθέματα.

Εκεί λοιπον κατάλαβα, ή μάλλον ενίσχυσα ακόμα περισσότερο την συνήθεια που έχω να εκτιμώ. Και συνειδητοποίησα πόσο μικροί είμαστε, πόσα λίγα ξέρουμε πόσο πολύ πρέπει να προσπαθούμε. Πλάσματα που χάθηκαν στην ροή του χρόνου, άλλα που κυνηγούσαν για να τραφούν, που είχαν κέρατα για να μάχονται και να υπερασπίζονται την οικογένειά τους, φυτά πολύχρωμα και φάλαινες στο μέγεθος ενός γηπέδου 5×5.

Γιατί είμαστε μικροί απέναντι σε όλα αυτά; Γιατί ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή και στόχος μας είναι να την εκμεταλλευτούμε στο έπακρο, να λάμψουμε, να αφήσουμε μια κληρονομιά πίσω μας και όχι με την συμβατική της έννοια (παιδιά, σπίτια, περιουσία) αλλά με την πνευματική της, γιατί αυτό είναι που μένει να θυμόμαστε άλλωστε αλλά και για να μας θυμούνται. Είμαστε μικροί γιατί αυτή η ζωή δεν μας φτάνει και την καταναλώνουμε εξυπηρετώντας κάτι άλλο, χωρίς να επικεντρονώμαστε σε αυτό που θέλουμε, σε αυτό που μπορούμε, σε αυτό που πρέπει να αφιερώσουμε την ψυχή και το πνεύμα μας. Είμαστε μικροί γιατί έχουμε το προνόμιο, έναντι όλων αυτών που είδα στο μουσείο να αλλάξουμε τον κόσμο κι όμως προτιμάμε να ακουμπάμε ως εκεί που φτάνουν τα χέρια μας και όχι παραπέρα.

Μπορεί οι 3 όροφοι του βρετανικού μουσείου να με εντυπωσίασαν, καθώς, ότι και να είχα δει έως τώρα δεν πλησιάζει με τίποτα το μέγεθος της γνώσης και απεραντοσύνης που στεγάζεται στο πανέμορφο αυτό κτίσμα, μα αυτό που σίγουρα με έκανε να συνειδητοποιήσω είναι πως είμαστε μικροί και είναι χρέος μας γι’ αυτόν τον τόπο και για το κοινό καλό να «μεγαλώσουμε» μαζί, και να ρουφήξουμε τη ζωή ως το μεδούλι, αφήνοντας τον κόσμο μας πολύ καλύτερο.