Αξιοποίηση, τι δεν καταλαβαίνεις;
Έχοντας κατά νου το μεγάλο παράδειγμα του αναξιοποίητου σιδηροδρομικού δικτύου της Πελοποννήσου που κυριολεκτικά σαπίζει (και σιγά σιγά εξαφανίζεται λόγω επίδοξων σκραπ-αρπαχτικών) από την αδιαφορία της πολιτείας και του κράτους, τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι πως άραγε στην εποχή της κρίσης, μια χώρα δεν μπορεί να κατανοήσει την έννοια της αξιοποίησης.
Η αξιοποίηση δεν θα πρέπει να είναι μια «γρήγορη» διαδικασία ώστε να εκκμεταλευτούμε ένα κομμάτι πλούτου που δεν ξέρουμε τι θέλουμε να το κάνουμε αλλά παράλληλα για κάποιους λόγους πρέπει να ξεφορτωθούμε κιόλας…
Η αξιοποίηση πρέπει να είναι μέρος ενός πολύπλευρου σχεδιασμού που αποτελεί μαζί με άλλες συνιστώσες μια στρατηγική. Η στρατηγική λοιπόν, ξεκινά με δυο πολύ απλές ερωτήσεις, Ποιός είναι ο στόχος μου (που θέλω να φτάσω) και πως (με ποιά μέσα και ποιές τεχνικές) θέλω να πετύχω τον στόχο μου; Οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις ακόμα και για έναν μικρό οργανισμό μπορεί να αποτελούν ένα σχέδιο, ένα πλάνο δεκάδων, ίσως και εκατοντάδων σελίδων. Παρ’ ολ’ αυτά, στην ερώτηση για το πως θέλω να φτάσω στον στόχο μου, θα πρέπει πάντα να κάνουμε και μια εκτίμηση του τι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε/εκκμεταλευτούμε από τις δυνατότητες που έχουμε ήδη!
Για παράδειγμα, για πολύ καιρό παρατηρούσα στην Διαύγεια διάφορες αναθέσεις για αναλώσιμα προς χρήση από δημόσιους φορείς. Η λέξη αναλώσιμα ειδικά για εκτυπωτές είναι μια λέξη που εμφανίζεται πολύ συχνά είτε πρόκειται για σχολεία, για υπηρεσίες ή και άλλους δημόσιους οργανισμούς. Άραγε, ο Δήμος (ο κάθε Δήμος), δεν θα μπορούσε να κάνει μια ετήσια εκτίμηση αναγκών με στόχο την εξοικονόμηση οικονομικών πόρων και με συγκεκριμένες προδιαγραφές (χαρτογράφηση μηχανογραφικού εξοπλισμού, εύρεση κωδικών αναλώσιμων) να καταθέσει προς διαγωνισμό μια ολοκληρωμένη πρόταση; Με γνώμονα την στρατηγική (ορθή λειτουργία φορεών, εξυπηρέτηση πολιτών) και έχοντας ως στόχο την οικονομική βελτίωση του Δήμου, δεν θα ήταν πολύ καλύτερη μια συγκεντρωτική λύση ώστε ο φορέας να λάβει την οικονομικότερη δυνατή προσφορά; Ή, ένα άλλο παράδειγμα η αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας. Δημόσιοι φορείς που έχουν ακίνητα που παραμένουν στην εποχή της κρίσης ανεκκμετάλευτα, θα μπορούσαν να παραχρηθούν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου σε ΜΚΟ ώστε να προσφέρουν οι ίδιες μέσω του έργου τους αλλά και να συντηρήσουν ακίνητα που μπορεί να σαπίζουν.
Παραδείγματα τέτοιου είδους (μικρά και μεγάλα) πολλά, στην δημόσια διοίκηση, στα επαγγελματικά, ακόμα και στα προσωπικά (αξιοποίηση χρόνου γαρ), θέληση για αλλαγή και οικειοποίηση της ευθύνης για ένα κοινό όραμα, μια κοινή στρατηγική άραγε, υπάρχει;