Ε και τι να κάνω;

Μια συνηθισμένη ημέρα ξεκινώ για τη δουλειά. Όπως πάντα, σταματώ σε ένα από τα καφέ της γειτονιάς που βρίσκεται κοντά στο γραφείο για την προμηθεία του πρωϊνού καφέ. Η Ιωάννα όπως πάντα με υποδέχεται με ένα πλατύ χαμόγελο, μου λέει μια θερμή καλημέρα και μου λέει απειλητικά: «Πάλι άργησες!». Όντως, τις τελευταίες μέρες ένα 24ωρο δεν είναι αρκετό για τις δουλειές που έχουν μαζευτεί οπότε είχα ήδη καθυστερήσει 5-10 λεπτά. Την κοιτώ λοιπόν και της λέω: «Ε και τι να κάνω; Είχα πολλή δουλειά και ξενύχτησα!».

Εκείνη τη στιγμή η Ιωάννα, γουρλώνει τα μάτια της και μου απαντά με αυστηρό ύφος: «Τι να κάνεις; Τα πάντα μπορείς να κάνεις! Ότι θες μπορείς να κάνεις!». Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σα να βρισκόμουν στις ράγες του τραίνου και να έπεσε πάνω μου μια ολόκληρη αμαξοστοιχία. Πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα ώσπου να συνειδητοποιήσω τι μου είχε πει η Ιωάννα αλλά και πάλι, δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή προσπαθούσε να συλλάβει το μέγεθος της ουσίας που μέσα σε μια απλή πρόταση έμελλε να κρύβει έναν ολόκληρο τρόπο ζωής.

Και πως να μην με αφήσει σύξυλο αυτή της η αντίδραση όταν η μίζερη απάντησή μου ήταν γι’ αυτήν έναυσμα να μου ρίξει ένα γερό χαστούκι και να με ξυπνήσει από την γκρινιολογία που με έχει κουκουλώσει αυτές τις ημέρες, ένεκα της δουλειάς, ξενυχτιών και πολλών άλλων που δεν έχουν σημασία. Γιατί φίλε μου, τι σημασία έχει αν ξενυχτάς, τι σημασία έχει αν κάτι το κάνεις από αγγαρεία; Σημασία έχει ότι κάνεις, δύσκολο ή εύκολο, να το κάνεις με αγάπη! Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε συνειδητά, να είμαστε αισιόδοξοι σαν άνθρωποι και θα σύρουμε μαζί μας και άλλους σε αυτό το κύμα.

Για την ιστορία, αφού μάζεψα τα σαγόνια μου, πλήρωσα τον καφέ μου και είπα στην Ιωάννα φεύγοντας ένα απλό πλην όμως εγκάρδιο, ευχαριστώ.