Παραμύθια της Χαλιμάς

Πριν από χρόνια, είχα ακούσει ότι κάποια ξένα παραμύθια κινούνταν σε τόσο ρεαλιστική βάση όπου οι ήρωες μετά από πολλά δεινά όχι μόνο δεν δοξαζόντουσαν αλλά πέθαιναν και από πάνω και πραγματικά είχα τρομάξει από την σκληρότητά τους. Σκεφτόμουνα πως αν τα μικρά παιδιά μπορούν να ακούνε τέτοιες ιστορίες το βράδυ και να κοιμούνται με όνειρα γλυκά, τότε είναι ψυχασθενείς.  Η ότι τέλος πάντων θα γίνουν. Και εσύ θα βοηθάς σε αυτό.

Από την άλλη θυμάμαι τα δικά μας, με σταχτοπούτες και ωραίες κοιμωμένες, με τον πρίγκιπα να είναι καβάλα πάντα πάνω σε ένα λευκό άλογο, νέος, ωραίος και με μαλλιά να ανεμίζουν και αναρωτιέμαι ποιό είδος αλήθειας αντιπροσώπευαν αυτά.

Στην πραγματική ζωή κανείς, ποτέ, δεν μπορεί να βρει έναν πρίγκιπα. Ούτε οι πρίγκιπες την άσπιλη γυναίκα. Και αν σκέφτεστε το τελευταίο free style ζευγάρι του Ηνωμένου Βασιλείου, τότε να υπενθυμίσω εδώ ότι βλέπετε μια ταινία, όχι το real life.

Στην πραγματική ζωή οι άνθρωποι βαριούνται, καίνε κανά φαγητό, είναι κουρασμένοι και αρκετοί από αυτούς γκρινιάζουν. Κάποιες φορές μπορούν να γίνουν ευχάριστοι και άλλες ευτυχισμένοι, μαζί ή και μόνοι. Και όλο αυτό είναι πραγματικό. Όπως πραγματική είναι και η απώλεια και ο κύκλος της ζωής, τα πράγματα δηλαδή που φάνταζαν τόσο τρομερά τότε ακούγοντας παραμύθια στα οποία η ζωή έληγε άδοξα.

Δεν ξέρω τι είναι πιο σωστό ή αν μπορούν με κάποιο τρόπο και τα δύο να ταιριάξουν. Πώς δηλαδή να μιλήσεις στα παιδιά για τη ζωή, πώς να τα προετοιμάσεις για αυτό το πολύτιμο ταξίδι χωρίς όμως να τα τρομάξεις. Αποδεχόμενοι το παρόν, την απώλεια, τη χαρά, τη ζωή μπορούμε να νιώθουμε πιο ισότιμοι απέναντι στις προσδοκίες μας. Και ίσως έτσι μπορέσουμε να έχουμε μια εξίσου ευτυχισμένη ζωή.

Βιβή Τέμπου