11 Μαίου – the day after

Χθες, 10 Μαίου, ήταν η ημέρα της Μητέρας. Γιούπι! Γέμισαν τα social media με αναρτήσεις τύπου, «αγάπα την μητέρα σου αλλιώς θα πέσει κεραυνός να σε πλακώσει»,  « τα παιδιά μας είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας», «ζω για τα παιδιά μου» κ.ο.κ.

Στην συνέχεια, κάποιες  από τις μανάδες, ξεχύθηκαν στους ηλιόλουστους δρόμους κρατώντας από το χεράκι τα παιδάκια τους και απόλαυσαν την μητρότητα συμμετέχοντας σε events όπου παρακολουθούσαν τα καμάρια τους να συνωστίζονται και να περιμένουν στην ουρά για να κάνουν τραμπολίνο, να ζωγραφίσουν χαμογελαστές φατσούλες και να γίνουν όλοι μαζί μια ωραία παρέα. Το γεγονός ότι δεν υπήρχε ούτε ένα καφέ για να κάτσουν οι άμοιρες οι μανάδες για να πιούνε με την ησυχία τους ένα καφεδάκι, δεν το σχολιάζουμε, καθώς ήταν η μέρα της μητέρας και αυτό σημαίνει ότι εκτός από τα 2 πλυντήρια που έπρεπε να σιδερώσει και το φαγητό που έπρεπε να το ετοιμάσει από την προηγούμενη θα έπρεπε να γιορτάσει Dolby surround το γεγονός ότι είναι μητέρα, παρακολουθώντας με άγρυπνο μάτι την φιγούρα του παιδιού της μην και χαθεί σε όλο αυτό το πλήθος. Εύγε!

Και αναρωτιέμαι για ποιόν λόγο γιορτάζουμε την ημέρα της Μητέρας.  Μήπως μητρότητα σημαίνει διακοπή της επιθυμίας, και μετατόπιση της στο πρόσωπο και στις πράξεις του παιδιού? Γιατί για κάποιες από εμάς, η γέννα φαίνεται να είναι το σημείο τερματισμού, καθώς σταματάμε να επιθυμούμε ΚΑΙ κάτι άλλο, σαν να πρέπει να είναι έτσι, αλλιώς θα χαρακτηριστούμε πεζές και ανεύθυνες.  Και η ερωτική επιθυμία που πάει? Γιατί είναι κοινό μυστικό ότι κάποιες εκ των υπεύθυνων μανάδων σταματούν να επιθυμούν τον σύντροφό τους και ζούν μόνο για να καμαρώνουν το παιδί τους! Και αυτό, παιδί γαρ, ζει για να ικανοποιεί τις επιθυμίες των γονιών του, και ιδιαίτερα της μητέρας που αποτελεί το πρώτο σημείο αναφοράς του με τον κόσμο!

Δεν λέω ότι δεν είναι σημαντικό να είσαι μητέρα. Είναι. Και βάζω τέλεια εδώ και αλλάζω παράγραφο.

Ωστόσο, θέλω να βγάλω κόκκινη κάρτα σε όλες εμάς που έχουμε αναλάβει τόσο σοβαρά αυτόν τον ρόλο και ξεχνάμε να ζήσουμε την ίδια την ζωή η οποία εκτός από παιδιά έχει και άλλα πράγματα. Ας πούμε: να περπατάς ξυπόλητος στην παραλία (μόνη), να ακούς μια ωραία μουσική (ξανά μόνη!), να χορεύεις, να διασκεδάζεις, να είσαι ερωτευμένος με τον/την σύντροφό σου και τόσα άλλα που κανείς μπορεί να απολαύσει αν καταφέρει να επαναστατήσει σε αυτό το πρότυπο της σούπερ μαμάς που όλα τα καταφέρνει σε χρόνο dt.

Όχι, κυρίες και κύριοι, η ημέρα της Μητέρας είναι μια μέρα που κάθε μητέρα χρειάζεται να αναλογιστεί τι μηνύματα περνάει στα παιδιά της με τις πράξεις της. Αν η ζωή της περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά της και μόνο αυτά, τότε αυτά μαθαίνουν ότι μια μητέρα είναι πάντα παρούσα, πάντα εκεί, μα πάντα όμως, κάθε νανοδευτερόλεπτο του 24ώρου,  χωρίς διακοπή, χωρίς δικαιολογία, χωρίς τίποτα. Μια γυναίκα που στερεί από την ζωή της την πιθανότητα μιας ευτυχισμένης στιγμής έξω από το ασφαλές καταφύγιο της μητρότητας, μεταφέρει το μήνυμα ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό στην ζωή της εκτός από τα παιδιά της, και αυτό αυτομάτως καθιστά τον όποιο σύντροφο (και πολλές φορές πατέρα των παιδιών) μια φιγούρα γραφική, που έχει δευτερεύοντα ρόλο στην ζωή της γυναίκας. Και αυτό μαθαίνουν τα παιδιά κάθε φύλου:  ο γιός να γίνει ο άντρας – κουβαλητής, επαίτης μιας κάποιας αγάπης, και η κόρη να γίνει η μητέρα που μπορεί να αποκτήσει χίλιες δυο ρευματοπάθειες αλλά τουλάχιστον στο μνήμα της θα είναι γραμμένη με χρυσά γράμματα η λέξη «Μητέρα».

Ας απολαύσουμε λοιπόν εκείνον τον καφέ του χρόνου, και ίσως σε μια στιγμή όπου δεν θα υπάρχουν χαμόγελα ευδαιμονίας και ηχηρά χειροκροτήματα, να καταφέρουμε ο κάθε ένας από εμάς, μητέρα, παιδί, σύζυγος και ό,τι άλλο τέλος πάντων, να ξεχάσουμε αυτό που πρέπει να είμαστε, και να γίνουμε αυτό που θέλουμε. Και ίσως τότε, να ευτυχήσουμε. Και αν εμείς γίνουμε ευτυχισμένοι, τότε θα είναι σίγουρα και τα παιδιά μας.