Αυτά που δεν έχουμε
Απ’ότι φαίνεται, οι πιο πολλοί από εμάς, τον περισσότερο χρόνο της ενήλικης ζωής μας τον περνάμε κυνηγώντας να αποκτήσουμε όλα αυτά που, εξ ορισμού, δεν έχουμε. Την δουλειά με τα λεφτά, την εικόνα του κουστουμιού με τις πολλές επαφές, τα παθιασμένα φιλιά και το σεξ (ω ναι! αυτό!) με αυτούς που γοητεύονται από εμάς, τα μεθύσια χωρίς αύριο, το δράμα που συνοδεύει τους μοιραίους αποχωρισμούς, τα ταξίδια, μουσική μεθυστική, ναρκωτικά, κόσμους απέραντους φτιαγμένους από τις σελίδες βιβλίων- και η λίστα όλο και μεγαλώνει- μια οικογένεια, ένα σπίτι και αμάξι. Ένα κυνήγι ανελέητο για να αποκτήσουμε κάτι ακόμα, λίγο πιο ψηλά να φτάσουμε, λίγο πιο κοντά τον ήλιο να πλησιάσουμε, γνωρίζοντας ότι τα φτερά του Ίκαρου που κουβαλάμε μπορούν να μας προδώσουν.
Και μετά απελπιζόμαστε. Γιατί ότι μερίδιο μας έχει κληρωθεί να ζήσουμε, το ζήσαμε. Δεν υπάρχει ποτέ ξανά η ίδια έξαψη ενός πρώτου φιλιού, μιας πρώτης αγάπης, ενός κοντέρ που τερματίσαμε, ενός τραγουδιού που πιο πολύ από εμάς κανείς άλλος δεν λάτρεψε. Φαίνεται ότι τίποτα άλλο δεν υπάρχει έξω από εμάς που μπορεί να μας συγκινήσει και αυτό είναι τουλάχιστον εξοργιστικό!
Κάπου όλοι σε αυτή την φάση, κάνουν κάποια πράγματα για τους λάθος λόγους: παντρεύονται, γεννάνε παιδιά, παρίστανται σε παιδικά πάρτυ ή απλά τα επιθυμούν, μετουσιώνουν την ευτυχία σε ένα αντικείμενο/ φετίχ, καθιστώντας το (σε περίπτωση που είναι ένα παιδί) σε πλάσμα υποταγμένο να ικανοποιεί σε υπερθετικό βαθμό την αδυναμία μας να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να ευτυχήσουμε. Και αν αυτό ακούγεται πολύ ακραίο, ας θυμηθούμε τα ανορεκτικά ή τα υπερτραφή παιδιά που το ίδιο τους το σώμα μιλάει για την απουσία της πραγματικής αγάπης, που αποζητούν να γίνουν αποδεκτά για αυτό που είναι, όχι για αυτό που τα θέλουν να είναι. Θλιβερό. Η άλλους που πειραματίζονται και χάνονται στους λαβύρινθους της απόλαυσης χωρίς συναίσθημα, στις εξαρτήσεις χωρίς ημερομηνία λήξης, αναζητώντας αυτό που τους στερήθηκε βυθίζονται στην δίνη μιας απόλαυσης χωρίς ηθική και τελικά τα φτερά τους καίγονται από τον Θεό – Ήλιο.
Αυτά που δεν έχουμε είναι ο πλούτος μας. Είναι το έλλειμμα που θα μας ορίσει, είναι το κενό που θα μας χαριστεί για να καταφέρουμε να το γεμίσουμε με τον εαυτό μας, με τις δικές μας επιθυμίες και πάνω από όλα τις ειλικρινείς πράξεις μας ώστε να ευτυχήσουμε μέσα στην καθημερινότητά μας. Μαθαίνοντας να ζούμε με την απουσία όχι της ζωής αλλά των αντικειμένων (όποιων και αν είναι αυτών – ανθρώπων ή πραγμάτων) έχουμε την δυνατότητα να χτίσουμε τον δικό μας εαυτό, ελεύθεροι από κάθε κριτική και βλέμμα, και να ζήσουμε στο παρόν γεμάτοι όχι από την προσδοκία μιας ευτυχίας που θα έρθει από το άπειρο το σύμπαν, αλλά από των πράξεων των τόσο μικρών και ασήμαντων κουκίδων στο απέραντο το σύμπαν, των εαυτών μας.