Ζητείται ψεύτης …
Την αλήθεια σε αυτήν την χώρα δεν την πολυ-αντέχουμε. Το γουστάρουμε το παραμύθι ρε παιδί μου. Είναι άλλο όμως το αθώο ψεματάκι που σου φτιάχνει την ημέρα (“τι όμορφος που είσαι σήμερα” και τα συναφή) και άλλο η εξαπάτηση της κοινής γνώμης (“σκίζουμε μνημόνια” και τα ρέστα). “Τα ρέστα μου” (ή all in για όσους παρακολουθούν Poker αργά το βράδυ), “τα βλέπω” σου λέει ο απέναντι και εάν έχεις κάνει μπλόφα, άντε να κρατήσεις poker face. Δύσκολα τα head to head που στηρίζονται στην Θεωρία των Παιγνίων … άλλο να τα διδάσκεις και άλλο να τα ζεις. Είναι δύσκολο να καλείσαι να κάνεις τα μεγαλόσχημα που είπες, όταν η πραγματικότητα σε χαστουκίζει στην μούρη και το πρόσωπό σου δεν μπορεί να μένει ανέκφραστο. Ακόμα και εάν τα καταφέρεις, υπάρχουν αυτές οι σταγόνες ιδρώτα που εμφανίζονται στο μέτωπό σου και το κάνουν να γυαλίζει.
Με γυαλισμένο μετωπάκι λοιπόν και το χαστούκι ακόμη να πονάει, συνεχίζεις να παίζεις. Και εάν χάσεις; Game is over! Βαρύ να το ακούς, ιδιαίτερα όταν απευθύνεται σε έναν μεγαλοσχήμωνα. Ο οποίος πιθανότατα θα αντιδράσει με έναν κλασσικό τρόπο: “Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”. Ε όταν έχεις γίνει “κάποιος” επειδή σε ψήφισαν, τότε στις δημοκρατίες επικαλείσαι και τους ψηφοφόρους σου, οπότε το “Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;” γίνεται “Ξέρεις ποιοι είμαστε εμείς;”. “Εμείς” όμως, ειδικά όταν είμαστε Έλληνες, που όλοι ξέρουμε τι σημαίνει (δεν λέω ότι δεν σημαίνει κάτι να είσαι Άγγλος, Γάλλος, Πορτογάλος, αλλά τώρα στα ελληνικά με διαβάζετε, οπότε ως κοινωνοί της Ελληνικής Παιδείας, Έλληνες είστε), όταν μας πατάνε τον κάλο γινόμαστε “Τούρκοι”. Φοβερή η σημειολογία της γλώσσας εεε; Ξεχνάμε λοιπόν τον πολιτισμό μας και γινόμαστε βάρβαροι (κατά την έννοια του Τούρκος, όπως το χρησιμοποιούμε στην συγκεκριμένη έκφραση, αφού εννοείται ότι για εμένα δεν ισχύει το “Πας μη Έλλην Βάρβαρος”). Θέλουμε λοιπόν να την πούμε σε αυτόν τον λελέ που θα μας πει πότε θα σταματήσει “ο αγώνας που δίνουμε”, γιατί ποιο είναι αυτό το τσουτσέκι που θα πει στον Πρωθυπουργό μας game is over. “Ξέρει αυτός ο τζιτζιφιόγκος τι τραβάμε εμείς τόσα χρόνια εδώ πέρα;”.
Τι “τραβάμε” λοιπόν ρε παιδιά; Υπάρχουν τα αδυσώπητα νούμερα που περιγράφουν την φτώχεια και την απόγνωση στην χώρα, υπάρχει η εθνική κατάθλιψη που ζούμε, προϊόντα προφανώς της πρότερης κατάστασης, υπάρχουν όμως και τα νούμερα που μάζεψαν στις εκλογές οι Σ(υριζ)-ΑΝΕΛ και τώρα κυβερνούν! Και τώρα τραβάμε ότι μας επιφυλάσσουν οι ταγοί μας … Καμμένος, Στρατούλης, Λεουτσάκος και τα άλλα παιδιά. Τι μας επιφυλάσσουν λοιπόν; Είναι βράδυ (τι περίεργο, γράφω βράδυ …) και βλέπω στις ειδήσεις ότι μαζεύεται το κονκλάβιο στο Μαξίμου για να βγάλουν “Πάπα”. Και τι καπνό βλέπω;;; Ούτε άσπρο, ούτε μαύρο!!! Βγαίνουν οι επίσκοποι έξω και μας λένε “δεν την παλεύουμε ρε παιδιά, κουραστήκαμε με τόσες διαβουλεύσεις, οπότε είπαμε να ρωτήσουμε τους πιστούς ποιον θέλουν!”. ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ λοιπόν. Εδώ κλαίνε ή γελάνε;
Στην αρχή γέλασα … ρε τι βράδυ επέλεξα να γράψω; Δεν έκλαψα, συνήθως κλαίω με άλλα πράγματα, λιγότερο σοβαρά. Στα σοβαρά δεν κλαίω, είναι ο τρόπος μου ρε παιδί μου. Σταματάω, σκέφτομαι και … μετά διάβασα αυτά που γράφω παραπάνω και συνεχίζω: δεν τα έχουμε τραβήξει όλα … ακόμα … οι επόμενες ημέρες είναι υπερβολικά σοβαρές, ούτε για γέλια, ούτε για κλάματα. Ούτε και για διάφορες φωνές, που θα μας γυρίσουν πολλά χρόνια πίσω. Το πίσω δεν έχει νόημα αυτήν την στιγμή. Μόνο το μπροστά! Ψεύτης όμως πια ΔΕΝ ζητείται σε αυτήν την χώρα. Για πρώτη φορά (όχι Αριστερά), αλήθεια. Πάμε να πούμε αλήθειες και να ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε για το μέλλον, για τα παιδιά μας. Εγώ για τα δικά μου παιδιά, δεν θέλω πίσω από τις λέξεις να κρύβεται ο Αλέξης, ούτε ο Αντώνης, ούτε ο Βαγγέλης. Πίσω από τις λέξεις πλέον θα βρίσκομαι ΕΓΩ, ο πατέρας τους, κι εγώ δεν μπορώ να τους πω ψέματα, γιατί δεν είναι “κατά συνθήκη ψεύδη” πλέον. “Ιδού η Ρόδος …” και το πήδημα δεν θα το δούμε μετά, όπως έλεγε ο Πρωθυπουργός προεκλογικά! Τώρα είναι το Πήδημα! ΤΩΡΑ!