Η Αριστερά που γνώρισα
Ξέρω ακούγεται σαν μνημόσυνο, αλλά κάτι τέτοιο είναι εδώ που τα λέμε.
Εγώ δεν ανήκω στην γενιά του Πολυτεχνείου και η Αριστερά που γνώρισα δεν είναι “επαναστατική”. Το (ορθόδοξο) Κομμουνιστικό Κόμμα δεν το θεώρησα ποτέ Αριστερά, ούτε το ίδιο θέλει να το λένε έτσι, καθότι τα κομμουνιστικά καθεστώτα που γνώρισα ως παιδί ισοπέδωναν την αξία της μονάδας για χάρη της κομματικής νομενκλατούρας, η οποία έγινε αυτό που λένε στην Ρωσία “ολιγάρχες” στις ημέρες μας. Ε ολιγάρχες ήταν και τότε, αλλά του politbureau. Υπήρχε όμως τότε και ένα άλλο ΚΚΕ, αυτό του Εσωτερικού! Γιατί το έλεγαν Εσωτερικού είναι μία μεγάλη ιστορία – με νόημα, αλλά διαβάστε και κανένα βιβλίο, όχι όλη ημέρα στο internet – αλλά, κοντολογίς, προήλθε από την διάσπαση του ορθόδοξου και μάλιστα το έλεγαν Εσωτερικού γιατί αποτελούνταν από αυτούς που έμειναν στην Ελλάδα να υπηρετήσουν την ιδέα τους και όχι στην Μόσχα και τους δορυφόρους της. Η νεολαία του λεγόταν “Ε.Κ.Ο.Ν. Ρήγας Φεραίος” και διοργάνωνε τα φεστιβάλ του Θούριου, που ήταν και το έντυπό της. Έχετε ακούσει ποτέ για τους Ρηγάδες; Το σύνθημα “Κάθε σέξι νέος Ρήγας Φεραίος”; “Ένα είναι το κόμμα του λαού, Κ-Κ-Ε Εσωτερικού”; Μπα ε;
Όσοι το θυμάστε πάντως αυτό το κόμμα είχε αρχηγό τον Λεωνίδα Κύρκο, μία μεγάλη προσωπικότητα της Ελληνικής Αριστεράς που πέθανε πριν λίγα χρόνια. Και από αυτό το κόμμα, αφού μετονομάστηκε σε Ελληνική ΑΡιστερά, προήλθε ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, όταν συνενώθηκε με το ΚΚΕ το 1989 ή έναν χρόνο πιο πριν – δεν είμαι σίγουρος. Αυτό είναι το κόμμα που έκανε την πρώτη κυβέρνηση Αριστεράς-Δεξιάς στην ιστορία της Ελλάδας, για να πετύχει την Κάθαρση μετά την οκταετία του Ανδρέα Παπανδρέου. Όλη αυτή η ιστορία στους κλασσικούς ΠΑΣΟΚους (και σημερινούς ΣΥΡΙΖΑιους) είναι γνωστή ως “βρώμικο 89”, γιατί δέχτηκε η Αριστερά να συνασπιστεί με τον Κων/νο Μητσοτάκη, τον τότε Πρόεδρο της ΝΔ, για να στείλει σε ειδικό δικαστήριο τον Ανδρέα Παπανδρέου. Κατήγορος από την πλευρά του ΣΥΝ τότε ήταν ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, πατέρας της σημερινής ΠτΒ και υπερασπιστής του Ανδρέα ένας νεότατος Καθηγητής του ΑΠΘ τότε, ο Ευάγγελος Βενιζέλος! Θα μου πείτε: μαθήματα ιστορίας μας κάνεις; όχι … σύνδεση με το σήμερα.
Στο σήμερα λοιπόν έχουμε τον διάδοχο αυτού του κόμματος, χωρίς πλέον ΚΚΕ, αλλά με πολύ ΠΑΣΟΚ μέσα, πάλι σε συνεργασία με την Δεξιά, αλλά στην ακραία εθνολαϊκιστική μορφή της και όχι στην φιλελεύθερη, με αντεστραμμένους όρους, αφού πλέον είναι ο μεγάλος κυβερνητικός εταίρος, εναντίον όλων των “άλλων” εντός και εκτός Ελλάδας, να δίνει την ύστατη μάχη για την “αξιοπρέπεια”. Χωρίς τον Λεωνίδα, όμως, και τους επίγονούς του, που βρίσκονται πλέον στο Ποτάμι ή σε κάποια γωνιά χωρίς να πείθουν την κοινωνία για την χρησιμότητά τους, χωρίς αριστερό ευρωπαϊσμό, με έναν περίεργο αριστεροδεξιό εθνικισμό, με ένα σύνδρομο grouping psychology, όπως μου ανέφερε μία φίλη ψυχολόγος που το ανέλυσε το πράγμα και μου εξήγησε τι παθαίνεις όταν είσαι σε έναν κλειστό κύκλο, χωρίς επαφή με την κοινωνία, και νομίζεις ότι κάνεις το σωστό γιατί σου το λέει ο κύκλος σου.
Δεν είναι όμως αυτή η Αριστερά που γνώρισα. Η Αριστερά των πανανθρώπινων αξιών, της αλληλεγγύης και κυρίως η Αριστερά που πίστευε στον Διαφωτισμό, στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο και στην κοινή Ευρωπαϊκή πορεία. Μπορεί να λέει ότι είναι αλλά σοβαρά τώρα την πιστεύετε; Ότι πιο φοβικό και πιο αντιδραστικό, όχι ριζοσπαστικό, υπήρξε στις παραφυάδες της Αριστεράς, μαζί με κάποιους που μετά την διάσπαση του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ δεν γύρισαν στο ΚΚΕ γιατί ήθελαν να φτιάξουν την δικιά τους φράξια και να γίνουν αρχηγοί, κάτι που δεν το έβλεπαν στο ορθόδοξο κόμμα και διάφοροι πολύχρωμοι μπαχαλάκηδες που νομίζουν ότι η επανάσταση γίνεται με μολότωφ. Και από δίπλα όλο το δημοσιοϋπαλληλικό κατεστημένο και διάφοροι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, διαδρομιάκηδες των Υπουργείων και παρακρατικά λαμόγια. Γιατί το παρακράτος δεν δέρνει μόνο, κλέβει κιόλας!
Η Αριστερά που γνώρισα θα έλεγε ΝΑΙ στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι όπως είναι σήμερα αλλά ΝΑΙ, η Αριστερά που γνώρισα θα έλεγε ΟΧΙ στον διχασμό γιατί τον έχει πληρώσει πολύ άσχημα και διαχωρίστηκε από τους επιγονούς του, η Αριστερά που γνώρισα θα απάγγειλε κάποιους στίχους από τον Θούριο του Ρήγα Φεραίου για να καταδείξει τις πηγές, τις απαρχές της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και δεν θα φώναζε ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ σαν την Σαπφώ Νοταρά ούτε θα το έκανε Κούγκι! Ε Λεωνίδα;