Πρωτάκια; Κουράγιο μάνα.
Πρόσφατα βρέθηκα σε ένα όμορφο σχολικό περιβάλλον. Με τους όμορφους παιδικούς διακοσμημένους χώρους, με τα γλυκά αυτά χαμηλά τραπεζάκια για τα κοντά ποδαράκια και τις κοντούλες τουαλετίτσες όπου μπορούν τα παιδάκια να είναι ανεξάρτητα κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στη τουαλέτα. Όλες οι δασκάλες με το χαμόγελο στα χείλη, άλλες να παίζουν με τα παιδιά, άλλες να τα έχουν αγκαλιά, άλλες να τα σκουπίζουν και άλλες να τα παρηγορούν από μικρά πεσίματα. Φαίνονταν όλα τόσο ιδανικά, αλλά μετά από 2- 3 μέρες αντίκρισα μωράκια να κλαίνε, να μη θέλουν να αποχωριστούν την αγκαλιά της μαμάς. Να κλαίνε απαρηγόρητα και οι δασκάλες με όση αγάπη και γλυκύτητα να προσπαθούν να καθησυχάσουν το γονιό ότι το παιδί τους δε κλαίει όλη μέρα.
Το σχολείο δε φταίει στα σίγουρα, εκεί τα περισσότερα παιδάκια διασκεδάζουν και περνάνε υπέροχα. Αυτό που δυσκολεύει τα παιδιά μετά από μερικές μέρες στο σχολείο είναι η συνειδητοποίηση ότι φεύγουν από το περιβάλλον του σπιτιού και την αγκαλιά της μαμάς. Τι κάνεις εκεί λοιπόν φίλη μου; Το αφήνεις να συνηθίσει, όπως διάβαζα πολλές μαμάδες να λένε; Κάθεσαι κοντά αν αυτό επιτρέπεται, που επιτρέπεται αυτό άραγε; Το παίρνεις και φεύγεις και εύχεσαι την επόμενη μέρα να το έχει ξεχάσει. Λύση δεν υπάρχει μια και μοναδική. Θεωρώ ότι ένας συνδυασμός όλων αυτών με πολύ συζήτηση, πολύ αγκαλιά και πολύ αγάπη ίσως κάνει τα παιδάκια να νιώσουν ασφαλή σε ξένο περιβάλλον. Ας προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση τους. Πως θα νιώθαμε αν ξαφνικά βρισκόμασταν σε ένα χώρο που δεν έχουμε πάει ποτέ που γίνεται χαμός από ξένο κόσμο και που εκεί δεν είναι το πρόσωπο που αγαπάμε πιο πολύ στο κόσμο και που μας προσφέρει ασφάλεια. Το λιγότερο σαστισμένοι. Ας μπούμε στη θέση των παιδιών μας και ίσως με αυτό το τρόπο καταλάβουμε πως μπορούμε να χειριστούμε τη κατάσταση άγχους και αγωνίας που περνάνε, κατά τη διάρκεια αποχωρισμού από τους γονείς.
Καλή σχολική χρονιά.
About Author
ergodespoina
Λένε οτι τα παιδιά έχουν μνήμες γέννας, εγώ ούτε παιδικής ηλικίας δεν έχω, όλα πρέπει να ήταν ιδανικά. Μεγάλωσα και από ένα άβουλο παιδάκι που πάταγα τα μυρμήγκια ξυπόλυτη όταν μου το ζήταγαν τα αδέρφια μου, έκανα στροφή 180 και σπούδασα, δούλεψα, πάλεψα με τους φόβους, κολύμπησα στα βαθιά, βγήκα στην επιφάνεια πήρα την ανάσα μου και ξαναβούτηξα γιατί πολύ μου άρεσε η περιπέτεια και η αδρεναλίνη της πίεσης. Κάπως έτσι βρέθηκα πάλι στη Τρίπολη Εργοθεραπεύτρια, να εξηγώ στο κόσμο τι δουλειά είναι αυτή που κάνω. Να λέω πως οχι δε θεραπεύω το έργο αλλά θεραπεύω μέσα από αυτό. Και εκεί που δούλευα, εκπαιδευόμουν διασκέδαζα ήρθε ένας ξανθός κούκλος με απίστευτες γνώσεις να με σαγηνεύσει και να δημιουργήσουμε μαζί μια υπέροχη οικογένεια με δυο μπόμπιρες που καθημερινά μας κάνουν να χάσκουμε με ανοιχτό το στόμα. Ποια είμαι; έχω αρκετές ιδιότητες σε αυτή εδώ όμως τη σελίδα είμαι η ΕργοΔέσποινα που εκφράζεται ως Δέσποινα. Σε φιλώ. www.ergodespoina.gr
