Η βλακεία επιμένει..
Συνήθως πίσω από την αρχή μιας προωθημένης πρωτοβουλίας (στην εργασία, στην πολιτική κα) βρίσκονται ευφάνταστα άτομα- επαναστάτες. Αυτά τα άτομα μπορούν να συντάξουν ένα πειστικό επιχειρηματικό σχέδιο – μια καινοτομία, μπορούν να μπουν στην ψυχολογία των μη προνομιούχων, μπορούν να περιγράψουν τον όλεθρο που μάς περιμένει από μια επικείμενη καταστροφή, μια μόλυνση του περιβάλλοντος, την κατάρρευση της οικονομίας κα..
Συνήθως μετά ακολουθεί το τέλος της ηγεμονίας αυτών των ευφάνταστων. Ο ευφάνταστος αρχίζει να εκτοπίζεται από άτομα επίμονα, με εργατικότητα και πάνω από όλα αυτοπεποίθηση στην κατάκτηση και διατήρηση θέσεων ισχύος..
Και μπορεί ο ευφάνταστος να εξακολουθεί για κάποιο διάστημα να παλεύει για την κατάληψη και παραμονή στη κορυφή.. μετά όμως θα ηττηθεί από τον ίδιο του τον εαυτό (ο φόβος της ευθύνης απέναντι σε όλο και αυξανόμενο αριθμό ατόμων που τον πιστεύουν, η δυσφορία του μπροστά στην καινούργια ρουτίνα, ο δημιουργούμενος αηδιαστικός ιεραποστολικός ζήλος κλπ κλπ)..
Εδώ τα όνειρα του Μαρξ και του Ένγκελς έγιναν βορά στις κτηνωδίες και καλά “κομμουνιστών” ύστερα. Τα ιδανικά της Γαλλικής Επανάστασης παραδόθηκαν στα κατώτερα και υποδεέστερα ιακωβινικά πάθη. Το δικαίωμα στην απεργία, κατάκτηση μέσα από σκληρούς και αιματοβαμμένους αγώνες, έχει εκπέσει σήμερα και βρίσκεται στα χέρια “στελεχών”.
Μην τα πολυλογούμε ο ευφάνταστος υποχωρεί, ο βλάκας επιμένει. Σε κάθε ιεραρχία, σε κάθε πρωτοβουλία- άσχετα από μέγεθος και προθέσεις – αργά ή γρήγορα τύποι χωρίς φαντασία και ευαισθησία παίρνουν το πάνω χέρι.
Το θέμα είναι είτε να γεμίσουμε με περισσότερους ευφάνταστους, είτε αυτοί οι ευφάνταστοι να σκαρφίζονται καινούργια πράγματα, να αυτοανανεώνονται. Και τα δύο πολύ δύσκολα πάντως..