μερικά υστερόγραφα..

Πέρασε ένας χρόνος από τη συντριπτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ (25-1-2015). Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τα προβλήματά του σήμερα και με ανησυχεί. Όχι δεν είναι το ζήτημα της μνημονιακής φθοράς που με ανησυχεί, αυτό να ανησυχεί όσους επιζητούν να θρωνίζονται στην εξουσία. Δεν με ανησυχεί ούτε το ότι επανέφερε τον ενφια ή ότι δεν έφερε την 13η σύνταξη. Με ανησυχεί η απότομη γείωση όλων των σωτήριων προεκλογικών προταγμάτων – υπάρχουν φαίνεται κίνητρα γι’ αυτό, και η απόσυρση-αποστροφή που προκλήθηκε σε πολλούς.  Βλέπω ένα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, χωρίς φυσιογνωμία και σώμα. Βλέπω τις λομπίστικες μια από τα ίδια επισκέψεις με τον έξω από την Ελλάδα χώρο. Την πολυδιαφημισμένη εμβάθυνση της δημοκρατίας δεν τη βλέπω πουθενά, δε βλέπω ειλικρινείς προσπάθειες για το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους (τον άφησε για τις καλένδες), βλέπω ότι έννοιες όπως φιλομάθεια ή προσπάθεια μπερδεύονται με την αριστεία, ότι η καινοτομία ή η ανάπτυξη μπερδεύεται ή παρεξηγείται-ισοδυναμείται με τους Startupακηδες.

Βλέπω τις «αθώες περιστέρες» της αριστεράς που κρύβονταν ως τώρα πίσω από εντυπωσιακές λέξεις, προτάγματα και ηθικά πλεονεκτήματα. «Πρώτη φορά αριστερά» ένα στερεοτυπικό και ανιστόρητο σύνθημα, το λούζονται τώρα, είτε όσοι λουφάζουν πίσω από την πρωθυπουργική φιγούρα που «τα βάζει με τους ολιγάρχες», είτε όσοι προδόθηκαν και λουφάζουν με νέα κατηγορητήριο κατά των πρώην πια συντρόφων τους.

Είμαι ένας απ’ αυτούς που τάχθηκαν στο πλευρό του Γ. Παπανδρέου στις εκλογές του Γενάρη πριν από ένα χρόνο. Δεν είμαι αλάνθαστος, ούτε ο Γ.Π.. Δε φοβάμαι να πω ότι έκανε λάθη κι Γ.Π., όχι δεν ήταν το «λεφτά υπάρχουν» -αυτά είναι για κάποιους φιλοσυνθηματολόγους και «μιντιακούς παίκτες», ούτε ότι έφερε το μνημόνιο στην Ελλάδα. Λάθος ήταν η κακή αντιπολίτευση 2004-2009. Παρόλες τις καλές προθέσεις τότε ποτέ δεν κάναμε σοβαρή δουλειά να διώξουμε την κυρίαρχη παροχολογία σε συνδυασμό με την ανάγκη εκδίωξης της έσω και έξω παρασιτικής νομενκλατούρας και των ‘επιχειρηματικών συγκροτημάτων’, μείναμε μαζί με κάποιους που δεν έπρεπε να μείνουμε, μείναμε στην ανάδειξη των ..δακρύων από τα δακρυγόνα στον Πειραιά, ενώ ύστερα χάσαμε πολύτιμο χρόνο, μήνες ολόκληρους, κοιτώντας αριθμούς.

Βλέπω πολλούς απογοητευμένους σήμερα, ίσως προϊόν της μη εκπλήρωσης των υποσχέσεων του «σωτήριου» Συριζα. Ήρθε η δαιμονοποίηση της αριστεράς, η δαιμονοποίηση της αξίας της πολιτικής. Και να σου μετά η κουβέντα για το Κέντρο. Με ενοχλεί σήμερα να ακούω για τη στόχευση περί κατάληψης του Κέντρου. Το Κέντρο όταν το ακούω με ενοχλεί πια, νιώθω ότι είναι μια νεοελλληνική λεκτική εφεύρεση. Ισοδυναμεί με τους ιδεολογικά μέτριους, αυτούς που πάνε και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ, τους λίγο από όλα. Κέντρο για μένα σήμερα είναι κάτι ραντιέρηδες τύποι, συνηθισμένοι στη νομή της εξουσίας και στις πρότερες ευκολίες, κάτι τύποι που δεν παραδέχονται ίσως για ψυχολογικούς ή οικογενειακούς- παραδοσιακούς λόγους τις σημερινές τους ταυτίσεις. Είναι εκείνοι οι μετριοπαθείς που το βλέπουν το πρόβλημα, αλλά εν τέλει το κοιτούν απομακρυσμένοι, από το παράθυρο, όσο απομακρυσμένοι είναι από την κοινωνία και τα σύγχρονα προβλήματά της..

Εγώ λέω να κοιταχτούμε στον καθρέπτη διάφοροι τύποι ανθρώπων, οι «αριστερές αθώες περιστέρες», οι πασόκοι έως το 2010, οι πασόκοι οι νυν.. Τι λέγαμε τότε, τι πιστεύαμε τότε, που φτάσαμε σήμερα.. Εγώ λέω ότι η ώρα της καλής σοσιαλδημοκρατίας έφτασε, αυτής που εξανθρώπισε την κοινωνία του καπιταλισμού. Αυτή η σοσιαλδημοκρατία του επανεξανθρωπισμού είναι αριστερά. Αλλά χέστηκα να πρέπει να αναφέρω το όνομα αριστερά. Ας την πούμε «καπιταλισμό των μη κυρίαρχων αγορών» και «της κοινωνίας των πολιτών με σκοπό την εμβάθυνση της δημοκρατίας». Και το καλό είναι ότι ο ευρωπαϊκός νότος αυτό επιζητεί και έχει ήδη στήσει τους πρώτους πολιτικούς πρωταγωνιστές γι’ αυτό.