η αυταπάτη της επιθυμίας

ο Μασίμο Ρεκαλκάτι, ένας Ιταλός ψυχοθεραπευτής, σε ένα τοσοδούλικο βιβλιαράκι (“Η δύναμη της επιθυμίας”) μάς μιλά για την επιθυμία και τη σχέση της με την ευτυχία.

Λέει λοιπόν ότι “..η μεγάλη ψευδαίσθηση της εποχής μας έγκειται στο γεγονός ότι τα αντικείμενα μάς δίνουν την ευτυχία. Η σχέση με τον/-η σύντροφο δεν πάει καλά; Άλλαξε σύντροφο. Έχεις έναν ψυχοθεραπευτή με τον οποίο δεν προχωράς; Άλλαξε τον. Πηγαίνεις σε ένα σχολείο κι έχεις πρόβλημα; Άλλαξε σχολείο. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που φαίνεται πως η ευτυχία εξαρτάται από το αντικείμενο και πως αλλάζοντας το αντικείμενο μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Η κλινική εμπειρία της ψυχανάλυσης διδάσκει το αντίθετο, ότι δηλαδή σ’ αυτές τις αλλαγές αντικειμένου υπάρχει η ίδια η δυστυχία. Αυτό που κυρίως προέχει είναι η αλλαγή της σχέσης του υποκειμένου με την επιθυμία του..”

Του Lacan του άρεσε να λέει ότι αυτή είναι η επιθυμία που νοείται ως επιθυμία για άλλο, δηλαδή ελκύεται από την αυταπάτη του καινούργιου, είναι μάταιη καθώς κατακτώντας το καινούργιο επανενεργοποιείται μια νέα επιθυμία ..και να σου ένας φαύλος κύκλος.

Επιθυμία δε σημαίνει ελευθερία να κάνω ό, τι θέλω. Δεν είναι καπρίτσιο. Η επιθυμία πρέπει να εμπεριέχει την υπευθυνότητα και την κοινότητα. Η απουσία των ορίων σήμερα εξατμίζουν την κοινότητα, την κοινή σκέψη και απόφαση. Το άτομο κλείνεται, περιορίζεται στην απόλαυση του Ενός Πράγματος. Ο Ρεκαλκάτι σε αυτό αποδίδει μερικά συμπτώματα της εποχής μας (τοξικομανία, βουλιμία κα).