Sparsa colligo*

Εμένα αν με ρωτούν “πώς τα βλέπεις τα πράγματα;”, συνήθως η απάντησή μου αφορά την πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας. Η απάντησή μου άλλοτε είναι αισιόδοξη, άλλοτε απαισιόδοξη, ανάλογη με την ψυχική μου κατάσταση εκείνη τη στιγμή, αλλά και την πρόσφατη επιρροή που έχω δεχτεί από την επικαιρότητα..

Όμως, τα πιο σημαντικά και σταθερά στις απαντήσεις μου σχετικά με το “πώς τα βλέπω τα πράγματα”, όσον αφορά τα πολιτικοκοινωνικοοικονομικά, έχουν να κάνουν με την ανάγκη ατομικής και συλλογικής αλλαγής και μερικούς τρόπους που μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.

Υπάρχει ένα ζήτημα πάντως εδώ. 7 χρόνια τώρα, ενώ θεωρώ σίγουρο ότι το παρόν πρέπει να αλλάξει, ταυτόχρονα θεωρώ ότι το παρόν αυτό γίνεται αντιληπτό με πολύ διαφορετικό τρόπο από τον καθένα. Η ταχύτητα των μεταβολών, η άμεση προβολή τους, τα απανωτά “συμβαίνει τώρα” απορυθμίζουν τη σκέψη, προάγουν την επιφανειακή αντίληψη κατά κάποιον τρόπο.

Για παράδειγμα, ο Μπαντιού γράφει ότι για πολλά σημερινά δεινά υπάρχει το κακό που έρχεται από πιο μακριά, θέλοντας να εξηγήσει τα γεγονότα του Νοεμβρίου 2015 στη Γαλλία. Ενώ το περιεχόμενο των απλοϊκά γραμμένων ιδεών του Μπαντιού χρειάζονται την προσοχή μας και λίγο βαθύτερη ανάλυση, αυτό καθίσταται πολύ δύσκολο να επιτευχθεί και να εμπεδωθεί σε ένα απορυθμισμένο- συγχυσμένο παρόν.

Οπότε τα πράγματα ολοένα γίνονται και πιο δύσκολα, όμως η ευχή παραμένει:

sparsa colligo, χωρίς να έχουμε καταστραφεί, γιατί δυστυχώς η καταστροφή (αφού έχει σχεδόν ισοπεδώσει) ύστερα έτσι κι αλλιώς ενώνει.

*sparsa colligo: “τα σκόρπια ενώνω”