δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα..

Τα τελευταία χρόνια έχει εντοπιστεί το φαινόμενο της μείωσης των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ σε συνδυασμό με την αύξηση της μελαγχολίας για το ..ΠΑΣΟΚ..

Έχουν στηθεί ολόκληρες σελίδες κοινωνικής δικτύωσης (“depressed PASOK”, “Το ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ”, “Ο πασόκος της διπλανής πόρτας” κοκ), που πλαισιώνουν αυτήν την μελαγχολική κατάσταση.. Ως εδώ καλά. Δεν έχει σημασία τι εξυπηρετούν όσον αφορά τα πολιτικά οφέλη ή την πολιτική αρένα δημοφιλίας. Είναι ένας τρόπος έκφρασης με τις καλές και τις κακές στιγμές του κι αυτός..

Κατά τον Φρόυντ αρχικά το χιούμορ είναι μια επινόηση της ανθρώπινης ψυχικής ζωής, έτσι για να επιβληθεί στις δυσκολίες της ζωής και τους οδυνηρούς καταναγκασμούς.

Συνεχίζοντας γίνεται νεύρωση, ύστερα παράνοια.. Το να διοργανωθεί “βραδιά ΠΑΣΟΚ” με εισιτήριο, με φυσική παρουσία ανθρώπων, με guest τον “εθνικό σταρ”, με πούρα, Johnie μαύρα και Belvedere Vodka, τότε το χιούμορ πια βυθίζεται ..και βυθίζει..

“Βραδιές ΠΑΣΟΚ” και λοιπές αναπολήσεις του “δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα” δημιουργούν μια χλευαστική παρανόηση ότι το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε το σκοπό της κατανάλωσης, της ευδαιμονίας και της καλοπέρασης. Αυτό ίσως να αφορά νεότερες γενιές ΠΑΣΟΚων ενδεχομένως και σημερινών πρωταγωνιστών του, των “έλα αδερφέ” που κατά περιστάσεις και ασύνειδα ισοπεδώνουν την ίδια του τη δημοκρατική και κοινωνική συμβολή..

Το “χιούμοριστικό ΠΑΣΟΚ” δεν έχει σχέση με ένα άλλο πιο κανονικό ΠΑΣΟΚ. Διότι δεν είναι μόνο τα πρόσφατα έτη όπου ζει και βασιλεύει το σημερινό ΠΑΣΟΚ, που άλλοτε κατηγορεί τον εαυτό του (“το αυτοϋπονομευτικό ΠΑΣΟΚ”) και άλλοτε τους ανθρώπους που το υπηρέτησαν αλλά ταξίδεψαν σε άλλα κόμματα (“το αυτοϋπονομευτικό ΠΑΣΟΚ εξ ανακλάσεως”)..

ΠΑΣΟΚ υπήρξε και ο Κ.Α. που μια μέρα μού χάρισε γενναιόδωρα 2 σακούλες βιβλία τεκμηρίωσης των πρώτων συνεδρίων του ΠΑΣΟΚ, υπήρξε και ο Β.Μ. λάτρης του “ανθρώπου που αγαπούσε τα σκυλιά”, που ασκεί τη δική του καθημερινή κριτική, άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με θλίψη για τη μεγάλη ουτοπία -την ουτοπία μιας πιο δίκαιης κοινωνίας- που όμως διαστρεβλώθηκε και χάθηκε.

Το κανονικό ΠΑΣΟΚ υπήρξε η πρώτη φορά αριστερά. Η πρόσφατη και πρωτόγνωρη οικονομική κρίση, μαζί με τις επιλογές αντιμετώπισής της, θα έπρεπε να “αναγεννήσουν” ένα πιο παραδοσιακό πολιτικό τραπέζι, έναν κύκλο αναθέρμανσης των αξιών που κουβάλησε τα πρώτα του χρόνια στο δρόμο για την εξουσία, ένα κανονικό ΠΑΣΟΚ της Ανάκτησης και όχι της Αναπόλησης..