Δίσκοι του μήνα (Φεβρουάριος 2017)

Elbow – Little fictions (Polydor/Concord records)
Από την πρώτη κιόλας κυκλοφορία τους (Asleep in the back, 2001) οι Elbow μας είχαν δείξει ότι πρόκειται για μια περίπτωση που θα μας απασχολήσει για χρόνια. Έχουν ξεκινήσει την πορεία τους από την δεκαετία του 90, με μόλις μια αποχώρηση μέλους από το σχήμα (Richard Jupp). Έχουν προηγηθεί 6 δίσκοι του Little fictions, με το “The Seldom seen kid” του 2008 να κερδίζει βραβείο Mercury. Το φετινό εγχείρημά τους είναι πολύ καλό και φιλόδοξο για τα καλύτερα του έτους, αν και είναι σχετικά νωρίς για να βγάλουμε συμπεράσματα. Ατμοσφαιρικοί, ως συνήθως, με την φωνή του Guy Garvey να δένει όμορφα με τις συνθέσεις, έχουν εμπνευστεί το 2ο single “All disco” από τον Black Francis των Pixies. Επίσης το video clip του “Gentle storm” έχει σκηνοθετηθεί από τον Kevin Godley, γνωστό για την θητεία του ως drummer των 10cc, αλλά και ως σκηνοθέτη αρκετών γνωστών κλιπ (μεταξύ αυτών μερικά των U2, Sting, Bryan Adams, Blur κλπ). Τέλος, την παραγωγή έχει επιμεληθεί ο κιμπορντίστας – πιανίστας του γκρουπ Craig Potter. Highlights: Magnificent (she says), Firebrand and angel, K2.

 

 

Blackfield – V (Kscope records)
Οι Blackfield αποτελούν project του Steven Wilson (Porcupine tree) και του Ισραηλινού μουσικού Avin Geffen. Ξεκίνησαν την συνεργασία τους το 2004, κι αυτός όπως φανερώνει και ο τίτλος του, είναι ο 5ος δίσκος τους. Σαφώς θυμίζει αρκετά τον ήχο των Porcupine tree, αλλά είναι πιο μελωδικός κι αν θα έπρεπε να τον κατηγοριοποιήσουμε ίσως να του ταίραζε η ‘ταμπέλα’ art rock. Πάντως όταν ρωτήθηκε ο Geffen για το είδος μουσικής τους, απάντησε πως του αρέσει να ανακατεύει διάφορα είδη μουσικής, από progressive έως pop. Αναφέρθηκε (προφανώς αστειευόμενος) στο γεγονός πως δεν επιτρέπει στον Wilson να παίζει κιθαριστικά σόλο που να ξεπερνούν τα 2 λεπτά. Επίσης ανέφερε κάποιες επιρροές όπως οι Genesis, Pink floyd, Radiohead κ.ά. Τώρα όσον αφορά το “V” αποτελεί ένα concept album (δηλαδή μπορεί να θεωρηθεί σαν σύνολο με συγκεκριμένη θεματολογία), που εξετάζει τον κύκλο της ζωής με κεντρική ιδέα των ωκεανό. Στις συνθέσεις κυριαρχούν τα πλήκτρα (synth και πιάνο κυρίως) με λιγοστές κιθάρες σε σχέση με το παρελθόν και αρκετή συμμετοχή εγχόρδων οργάνων. Αξίζει να αναφερθεί πως στην παραγωγή εκτός των μελών του γκρουπ, συμμετέχει και ο Alan Parsons. Highlights: Family man, We’ll never be apart, October , Lonely soul.

 

 

Ryan Adams – Prisoner (PAX AM/Blue note records)
Συνεπέστατος σε όλη τη διάρκεια της πορείας του, ο Ryan Adams κυκλοφορεί τον 16ο δίσκο του, στα 17 χρόνια από το ντεμπούτο του. Ξεκίνησε να παίζει μουσική ιδρύοντας τους Whiskeytown σε country ύφος, το 1994. Από το 2000 όμως κι έπειτα ακολουθεί σόλο καριέρα. Αξίζει να σημειώσουμε πως για μια 6ετία (2004-9) συνεργάστηκε με έναν θρύλο της country, τον Willie Nelson κυκλοφορώντας 4 δίσκους και μερικά ep υπό την ονομασία Ryan Adams and the Cardinals. Όσον αφορά το prisoner τώρα, κινείται σε rock – folk rock μονοπάτια με μερικές επιρροές από Americana, λόγω φυσικά και της καταγωγής του. Σε γενικές γραμμές δεν διέκρινα αρκετά ‘ξεσπάσματα’ ή δυνατές κιθάρες στο δίσκο και τα περισσότερα κομμάτια είναι σε low tempo ρυθμούς, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι στερούνται έντασης. Ίσα ίσα που θεωρώ πως σε αυτό το στυλ τραγουδιών ο Adams τα καταφέρνει πολύ καλά. Highlights: Doomsday, To be without you, Breakdown, Outbound train.

 

 

Jens Lekman – Life will see you now (Secretly canadian records)
Ο 36χρονος Σουηδός μουσικός κυκλοφορεί μόλις τον 4ο δίσκο του, αν αναλογιστούμε το γεγονός πως έχουν περάσει 13 χρόνια από το ντεμπούτο του στην δισκογραφία. Τα τραγούδια του μπορούν να χαρακτηριστούν σαν κιθαριστική pop, με ρομαντική – μελαγχολική θεματολογία. Οι επιρροές του είναι γκρουπ και καλλιτέχνες του στυλ Jonathan Richman και Belle & Sebastian, ενώ έχει παρομοιαστεί με τον Stephen Merritt και τον Scott Walker. Όλα αυτά για να πάρετε μια γεύση για το life will see you now, που ακούγεται ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος του. Επίσης αν τον βρείτε ενδιαφέρον, θα σας πρότεινα και ένα παλιότερο δίσκο του, που κυκλοφόρησε το 2007 με τίτλο Night falls over Kortedala. Highlights: To know your mission, Our first fight, Wedding in Finistere.

 

 

The man from Managra – Half a century sun (Inner ear records)
Πρόκειται για το 2ο άλμπουμ του μουσικού και παραγωγού Coti K, ο οποίος στο παρελθόν έχει συνεργαστεί (ως παραγωγός) με διάφορους καλλιτέχνες όπως οι Στέρεο Νόβα, Raining Pleasure, Sigmatropic, Tuxedomoon, Ονειροπαγίδα, Μεντα, Γ. Αγγελάκας κλπ. Γι’ αυτό το λόγο στο “half a century sun” υπάρχουν αρκετές συμμετοχές γνωστών του ανθρώπων, όπως ο Blaine Reinenger, ο Χρήστος Λαϊνάς και ο Jim White. Μουσικά κινείται κάπου μεταξύ στην indie και την dream pop με μια lo-fi αισθητική. Έχοντας μετακινηθεί από την αποτύπωση της θλίψης, στην οποία οδηγήθηκε στο προηγούμενο άλμπουμ, ο ίδιος μας λέει πως ενώ «στον πρώτο δίσκο στάθηκα συχνά εκεί να την παρατηρήσω», στο “Half A Century Sun” την μετατρέπει «σε μια πιθανότητα χαράς, ή καλύτερα σε συμφιλίωση και αποδοχή». Αρκετά αισιόδοξα ξεκίνησε η χρονιά για την πατρινή δισκογραφική Inner ear κι ευχόμαστε ανάλογη συνέχεια. Highlights: Sailor, Se ti riverdo, In this century.

 

 

Thievery Corporation – The temple of I & I (ESL records)
Οι thievery corporation είναι μια κολλεκτίβα μουσικών και dj, με βασικά μέλη τους Rob Garza και Eric Hilton. Οι μουσικές τους ποικίλουν και συνήθως κυμαίνονται μεταξύ dub, reggae, trip hop, electronica και hip hop. Αυτός είναι ο 10ος δίσκος μιας πορείας που δισκογραφικά ξεκινάει το 1996. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ θεωρώ πως είναι πιο έντονα τα στοιχεία της reaggae και του hip hop. Μάλιστα για να προσεγγίσουν ένα πιο αυθεντικό αποτέλεσμα, η ηχογράφηση έγινε στο Port Antonio της Τζαμάικα με την συμμετοχή διαφόρων τοπικών μουσικών και στιχουργών. Σίγουρα οι παλιότερες δουλειές τους παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον, όμως σε γενικές γραμμές το “temple of i and i” πιστεύω πως αδικείται λίγο από μια μεγάλη μερίδα μουσικών μέσων όσον αφορά στην κριτική του. Highlights: Strike the root (feat. Notch), The temple of I and I, Love has no heart (feat. Shana Halligan).

 

 

Clap your hands say yeah – The tourist (Norman records)
Οι Αμερικάνοι “CYHSY” ξεκίνησαν δυναμικά το 2005 με το ομώνυμο ντεμπούτο τους, που περιείχε αρκετά από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει έως σήμερα. Το “the tourist” αποτελεί την 5η δουλειά τους, με μοναδικά πλέον μέλη στο γκρουπ τον Alec Ounsworth (φωνή ,κιθάρα, πλήκτρα, drum machine) και τον Matt Wong (μπάσσο, παραγωγή). Αυτό το αναφέρω διότι ξεκίνησαν σαν μια παρέα που γνωρίστηκαν στο κολλέγιο και ήταν από τις πρώτες μπάντες που έγιναν γνωστοί μέσω ίντερνετ (παίζοντας παράλληλα διάφορα live στο Manhattan και το Brooklyn) και όχι  μέσω κάποιας δισκογραφικής. Ο ήχος τους κυμαίνεται μεταξύ pop και rock με διάφορες επιρροές από Talking heads και Yo la tengo, παρ’ όλο που οι ίδιοι έχουν δηλώσει πως δεν περιορίζονται σε συγκεκριμένα είδη μουσικής κι ότι ακούν από Neil Young και Dr. John, μέχρι NWA και Rachmaninoff. Όπως και να χει το “tourist” σίγουρα είναι μια ενδιαφέρουσα κυκλοφορία και αξίζει μια θέση στους δίσκους του μήνα. Highlights: Down (is where i want to be), Better off, Loose ends.

 

 

Xiu Xiu – Forget (Polyvinyl records)
Οι Καλιφορνέζοι xiu xiu ξεκίνησαν το 2002 παίζοντας πειραματική μουσική με έντονα ηλεκτρονικά στοιχεία. Πλέον μοναδικό μέλος από την αρχική σύνθεση αποτελεί ο Jamie Stewart. Από το 2009 έως και σήμερα μαζί του στα πλήκτρα βρίσκεται η Angela Seo. To “Forget” αποτελεί τον 13ο δίσκο τους και κινείται σε noise pop – experimental πλαίσια. Να σημειώσουμε πως στο παρελθόν έχουν διασκευάσει το soundtrack της σειράς “twin peaks” του David Lynch. Το όνομά τους επίσης προέρχεται από μια κινέζικη ταινία του 1998. Αν και καθόλου easy listening σαν άκουσμα, σίγουρα διαθέτουν μια ιδιαιτερότητα η οποία είναι απολύτως κατανοητό μερικούς να τους ενθουσιάσει, ενώ άλλους όχι. Προσωπικά πιστεύω πως αξίζει μερικές ακροάσεις. Highlights: Get up, Jenny GoGo, Petite.

 

 

B – Sides – The end is near (Inner ear records)
Άλλη μια περίπτωση μπάντας από την Πάτρα με πολύ ταλέντο και ωραίες μουσικές επιρροές, είναι οι B – Sides. To “the end is near” είναι ο 2ος δίσκος τους, καθώς έχει προηγηθεί το “Story without end” του 2010. Έχουν προσθέσει κάποιες (κυρίως 80s) ηλεκτρονικές επιρροές στον ήχο τους, που κινείται ανάμεσα σε brit pop και indie rock, σε τέτοιο βαθμό που παρατηρούμε μια σχετική αλλαγή σε σχέση με το παρελθόν, στο τελικό αποτέλεσμα του άλμπουμ. Ακούγοντάς το μου θύμισε το στυλ των Depeche mode, New Order, Tears for fears κλπ. Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Highlights: Sad song, Safe, Future days.

 

 

 

+extra (κυκλοφορούν επίσης τον Φεβρουάριο):
Los Campesinos! – Sick scenes (Wichita records)
Porcelain raft – Microclimate (Volcanic field records)
Sun kil moon – Common as light and love are red valleys of blood (Caldo verde records)
Σtella – Works for you (Inner ear records)