σκότωσε τα «αν» και αγωνίσου..

Τρίπολη 3 Μάη 2017

Χειμώνας και Άνοιξη 2016-17..

Οι συναθροίσεις, οι συνενώσεις που συμβαίνουν τουλάχιστον σε επίπεδο κορυφής, στον πολιτικό «χώρο» που με αφορά (σοσιαλδημοκρατία, δημοκρατικός σοσιαλισμός, κοκ..) δεν μπορούν να με αφήνουν αδιάφορο. Παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Ενδιαφέρον από το οποίο προκύπτουν μερικά «αν». Μερικές αμφιβολίες από τη μια μεριά, μερικές προσδοκίες από την άλλη.

Μερικές από τις αμφιβολίες έγκεινται:

-στον κίνδυνο ύπαρξης ατομικών στρατηγικών,

-στον κίνδυνο εφεύρεσης διακηρυκτικών και μόνο σχεδίων,

-στο αν πράγματι αντιστοιχούμαστε με τα ανακύπτοντα κοινωνικά ζητήματα,

-στον κίνδυνο ανακύκλωσης προσωπικών μηχανισμών, στρατών, παλαιών υλικών.. κοκ..

Μερικές προσδοκίες μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:

-το πρόταγμα της «ανοικτότητας», οι ανοικτές διαδικασίες μπορούν να υποσχεθούν τη διατύπωση και ισχυροποίηση νέων ιδεών σε δημόσιο χώρο, κάτι που αυξάνει την πιθανότητα προσέλκυσης και εδραίωσης μιας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας,

-η δημιουργία δυνάμεων αναγέννησης, οι οποίες με τη δυναμική συμμετοχή και τη μαζικότητα τους μπορούν να συντάξουν μια νέα μεγάλη παράταξη του δημοκρατικού σοσιαλισμού,

-η απάντηση στο δυσμενές πολιτικό πεδίο της χώρας και της Ευρώπης, του μονόδρομου των αριθμών και της λιτότητας από τη μια μεριά, και των «εκμεταλλευτών» που αντιτάσσονται σε αυτό το «μονόδρομο» με πούλημα ελπίδας, αλλά χωρίς λύσεις, από την άλλη μεριά,

-η αυτονομία της πολιτικής και η επιστροφή σε έναν πιο κλασσικό κύκλο πολιτικού διαλόγου, με στόχο και κέρδος την εμβάθυνση της δημοκρατίας… κοκ..

Τα παραπάνω αποτελούν μερικά «αν» τα οποία είναι εύλογο να υπάρχουν.

Τα “αν” όμως δε φτάνουν στην πολιτική. Ο Γκράμσι είχε πει ότι η «η πολιτική του ‘αν’ είναι ένα δείγμα ανικανότητας για την κατανόηση της ιστορίας και επομένως ένα δείγμα ανικανότητας για τη δημιουργία ιστορίας».

Χρειάζεται πολιτικός αγωνισμός, δε χρειάζεται να σερνόμαστε μεταξύ των «αν». Χρειάζεται πίστη και διαμόρφωση της δικής μας αλήθειας.

Συχνά λέγεται τελευταίως: «η κοινωνία χρειάζεται τη σοσιαλδημοκρατία». Κι όμως, νομίζω ότι ισχύει το αντίστροφο. Ισχύει το «η σοσιαλδημοκρατία χρειάζεται την κοινωνία».

Με τη δυναμική μας παρέμβαση, μπορούμε να κάνουμε πιθανότερη μια αυθεντική, καθολική αλλαγή των συντεταγμένων της υφιστάμενης κατάστασης στη χώρα, την Ευρώπη και τον κόσμο.

Το να περιμένουμε από κάποιον άλλο να δράσει για λογαριασμό μας, είναι ένας τρόπος εκλογίκευσης της αδράνειάς μας. Να αγωνιστούμε λοιπόν, να δράσουμε, να δώσουμε τη μάχη για να την κερδίσουμε..

Γι΄ αυτό αποφασίζω να παραστώ και εγώ με τις ιδέες μου και τους σκοπούς μου. Για να καταστήσω δυνατές τις προσδοκίες μου για μια μεγάλη αυτόνομη παράταξη του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Μια παράταξη ανοικτή, που θα επιτρέπει την προσέγγιση των δημιουργικών δυνάμεων της εργασίας, των παραγωγών, των νέων, των «αδύναμων». Μια μεγάλη, πλατιά, πλειοψηφική και αισιόδοξη πολιτική δύναμη, που στο DNA της θα έχει την αυθεντική αγάπη για δημοκρατία και την εμβάθυνσή της με σκοπό την άρση των αδικιών, των ανισοτήτων, τη δίκαιη ανάπτυξη.

 Με συντροφικούς χαιρετισμούς,

Δημήτρης Μπερτζελέτος