Οι ανάγκες της κοινωνίας προσδιορίζουν την ηθική της

Από την πρώτη ημέρα που έφτασα στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2011 μέχρι και σήμερα παρακολουθώ καθημερινά τις εξελίξεις στον τόπο που μεγάλωσα και αγαπώ, την Τρίπολη. Άλλες φορές χαίρομαι, άλλες στεναχωριέμαι… τον τελευταίο καιρό μονάχα αναρωτιέμαι…

Αναρωτιέμαι πως μας απασχολεί το καρναβάλι, η Πολιτιστική Πρωτεύουσα, οι λευκές νύχτες και τα μαύρα σατέν εσώρουχα όταν δυο καίρια προβλήματα ακόμα ζητούν λύση: τα αδέσποτα και τα σκουπίδια. Τα σκουπίδια αποτελούν την μεγαλύτερη τροχοπέδη για τον τόπο μας χρόνια τώρα, παράνομες χωματερές, μεγάλα ποσά για διακομιδή, μέχρι και ένα βήμα πριν την επανάσταση των ποντικιών κόντεψε να ζήσει η πόλη μας. Και η πλάκα είναι πως κάθε φορά που κατεβαίνω και ρωτάω «τελικά για τα σκουπίδια, ποιος φταίει;» ή απάντηση είναι ίδια, δεν έχει καταλάβει κανείς.

Από την άλλη, τα αδέσποτα. Πριν από λίγα χρόνια στα Κύθηρα είδα σε όλο σχεδόν το νησί αφίσες έξω από τα εμπορικά μαγαζιά που ενημέρωναν τον κόσμο που μπορούσαν να διαθέσουν έστω και 1€ καθώς μάζευαν λεφτά ως κοινότητα για την στείρωση των γατιών που είχαν κατακλύσει το νησί ενώ είχαν σε διάφορες γωνιές ταΐστρες. Ρε γαμώτο, δεν είναι πυρηνική φυσική η λύση ενός τέτοιου προβλήματος για την τοπική αυτοδιοίκηση. Θα ταν τόσο δύσκολο σαν πόλη να συλλέγαμε ο καθένας από την φτώχια του και να λύναμε το πρόβλημα με μια τόσο απλή ιδέα; Θα ταν τόσο δύσκολο ο Δήμος να διαθέσει έναν χώρο φιλοξενίας και φροντίδας μέχρι κάποιες ψυχές να μπορέσουν να βρουν οικογένεια;

Ναι, είναι τόσο δύσκολο. Γι’ αυτό κάποιος σήμερα αλλά και κάποιοι άλλοι στο παρελθόν σκέφτηκαν να ξεφορτωθούν τις ζωές αυτές με τον χειρότερο τρόπο.

Νιώθω ότι έχω ευθύνη που επέτρεψα να γίνει αυτό, ως άνθρωπος και ως ετεροδημότης αυτής της πόλης.

Αν νομίζει η τοπική αυτοδιοίκηση ότι ανάγκη είναι το καρναβάλι, η Πολιτιστική Πρωτεύουσα (ανάθεμά μας!) και οι λευκές νύχτες τότε λυπάμαι, πτωχεύσαμε από ηθική.