Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά …

… κι όχι μόνο. Ανάλογα που κοιτάς. Γιατί όταν κοιτάς ψηλά, ο ουρανός είναι πολύ πιο φωτεινός από τα αστέρια που σε χαιρετούν. Πάντως, μαυρίλα υπάρχει παντού. Ακόμα και στα πιο φωτεινά σημεία, μέρα-μεσημέρι, οι σκιές τι χρώμα έχουν;

Η νύχτα εμένα προσωπικά μου αρέσει. Με εμπνέει. Με κάνει να γράφω. Όχι στιχάκια, αυτά είναι για άλλους, πιο καλλιτέχνες από εμένα, αλλά να γράφω για την δουλειά μου ή για διασκέδαση. Πραγματικά το διασκεδάζω να γράφω, ειδικά για θέματα που είναι άσχετα με την δουλειά μου ή με τον “χώρο” μου. Αυτή η έννοια του “χώρου” πολύ κτητική δεν ακούγεται; Τι πάει να πει ο χώρος μου; Ο ζωτικός μου χώρος; Πρέπει να έχεις συγκεκριμένο χώρο για να ζήσεις;

Πολλοί θεωρούν πως ναι. Πολλοί περισσότεροι από ότι παλαιότερα, όπως καταγράφουν εξάλλου και οι εκλογές. Lebensraum είναι ο γερμανικός όρος που χρησιμοποίησαν οι ναζί. Άραγε όλοι αυτοί που τους ψήφισαν το γνωρίζουν αυτό; Από αύριο δικάζονται, όχι αυτοί που τους ψήφισαν, αλλά οι υποψήφιοι, οι βουλευτές και η λοιπή πυραμίδα της εξουσίας τους … ή τέλος πάντων η πίτα της πυραμίδας που δεν κρύφτηκε αρκετά. Το που θα μας πάει όλο αυτό μένει να φανεί.

Τέτοιοι τύποι όμως, τσαμπουκάδες που θέλουν να επικυριαρχούν σε έναν “χώρο” διαρκώς διογκούμενο, υπάρχουν παντού. Σκεφτείτε ο καθένας τον δικό του “χώρο” και θα δημιουργήσετε την εικόνα τους στο μυαλό σας. Σήμερα έχουμε και αγγλικό όρο για να περιγράφουμε αυτήν την κακιά συνήθεια. Το λέμε bullying. “Μου ασκούν bullying”, “Είμαι θύμα bullying”, ακούς … και μετά θυμάσαι το παλικαράκι στα Γιάννενα και ότι τράβηξε και λες “ε εντάξει δεν είναι κι έτσι η δική μου περίπτωση …”. Από την άλλη χρησιμοποιείς άλλες βαριές λέξεις, ιδεολογικά πιο φορτισμένες, “φασίστες” ή “χούντα” ή “τρομοκράτες” και την εξαπολύεις κατά δικαίων και αδίκων … και μετά θυμάσαι τον Φύσσα, τους κακόμοιρους που έπεσαν θύματα της οργής κάποιων υποκειμένων, που τους τάισαν την ιδεολογία της βίας κάτι περίεργοι τύποι θεωρητικοί “του ξύλου” ή “του αντάρτικου” και λες “όχι μωρέ τα παραλέω”. Ναι, αλλά τα λες. Και που το μετανιώνεις μετά δεν έχει σημασία. Γιατί τα είπες και σε άκουσαν. Σε άκουσαν παιδιά που ενδεχομένως δεν έχουν την ίδια αντιληπτική ή αναστοχαστική ικανότητα με εσένα. Και λαμβάνουν ως δεδομένο αυτό που λες …

… και εξισώνουν τους καθημερινούς κουραδόμαγκες με αυτούς που οδήγησαν το παλικαράκι και το κάθε παλικαράκι στον θάνατο και ξαφνικά τους φοβούνται περισσότερο από ότι πρέπει. Ενώ δεν πρέπει! Γιατί ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσουν την συντριπτική πλειοψηφία αυτών των φωνακλάδων κομπλεξικών είναι η περιφρόνηση! Και εξισώνουν τους φασίστες ή την χούντα με την νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση (την προηγούμενη) ή τους τρομοκράτες με την νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση (την τωρινή). Όλα αυτά είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνα γιατί οδηγούν στο “να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή”, χωρίς κανείς να ρωτάει “και μετά τι θα έρθει”;

Ας αφήσουμε όμως το μετά – για τώρα. Το τώρα είναι που έχει σημασία. Το οποίο έχει πολλούς ευφημισμούς ρε παιδιά! Οι μετανάστες “λιάζονται”, όταν δεν πνίγονται ….. Οι φυλακές κλείνουν … γενικώς, μια που τον Κορυδαλλό δεν τον λες και φυλακή έτσι όπως είναι. Τα Πανεπιστήμια ανοίγουν, αφού έκλεισαν οι φυλακές. Το πρωτογενές πλεόνασμα έκλεισε ως μέρος της συμφωνίας και αναμένονται οι υπόλοιπες 14.956.319 λεπτομέρειες για την οριστική λύση. Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό, που λέει και το άσμα, για να μην ξεχνάμε και τις ρίζες της Αριστεράς, τώρα που μπλέξαμε τα μπούτια μας. Κι εμείς οι υπόλοιποι που δεν είμαστε του “στενού πυρήνα” τι κάνουμε; Καταρχήν να μάθουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους! Αυτό μας λείπει σήμερα, πήξαμε στις υπερβολές και στις λεκτικές ακροβασίες. Πήξαμε στις εντυπώσεις και χάσαμε την ουσία ….. Λίγο μαυρίλα δεν φέρνει όλος αυτός ο συλλογισμός; Όχι απαραίτητα. Ανάλογα που κοιτάς. Γιατί όταν κοιτάς ψηλά, ο ουρανός (την νύχτα πάντα, να μην ξεχνιόμαστε) είναι πολύ πιο φωτεινός από τα αστέρια που σε χαιρετούν. Και αυτά δεν δημιουργούν σκιές …….