Λάθη γονέων, παιδεύουσι τέκνα!

Είμαι με το μπουφάν έτοιμη να φύγω για τη δουλειά, ο γιος μου ξύπνησε νωρίτερα από το αναμενόμενο και με πρόλαβε, με αποτέλεσμα να μου λέει δε θέλω να φύγεις και να φωνάζει λίγο πιο δυνατά. Στην αγωνία μου να μη ξυπνήσει το μωρό τον παίρνω αγκαλιά και γρήγορα του λέω ότι θα γυρίσω σύντομα και ότι θα του φέρω κάτι που είχε πραγματικά ανάγκη. Τον παίρνει και ο μπαμπάς του και του τάζει κάτι άλλο που τον ηρεμεί αμέσως.

Τι κάνουμε; Πραγματικά τι κάνουμε; Καλύπτουμε το συναίσθημα, κουκουλώνουμε τη στεναχώρια, το θυμό και την απογοήτευση με τι; Με υλικά αγαθά. Τι θα έπρεπε να κάνω πραγματικά; Θα έπρεπε να αφιερώσω δυο λεπτά με το παιδί στην αγκαλιά μου να το ρωτήσω για τα συναισθήματά του, να του πω ότι πραγματικά το καταλαβαίνω ότι και εγώ θα ήθελα να μείνω μαζί του και να του εξηγήσω πως θα περάσει με το μπαμπά σπίτι εξίσου διασκεδαστικά. Να δείξω κατανόηση σε αυτή την ανησυχία και να μη τη πνίξω. Θα μου πεις γιατί να το κάνω;

Παιδιά που τους καταπνίγουμε με τέτοιο τρόπο τα συναισθήματα γίνονται ανασφαλείς και με μειωμένη αυτοπεποίθηση ενήλικες. Παιδιά που όταν επιστρέφουν σπίτι μαλωμένα από το δάσκαλο για μια σκανταλιά, ο γονιός δεν ακούει ποτέ τη δικιά τους εκδοχή και τα επιπλήττουν ακόμα περισσότερο, αυτά τα παιδιά μαθαίνουν ότι ο λόγος τους δεν έχει νόημα, ότι το συναίσθημά τους δε μετράει – δεν είναι άξιο λόγου. Αυτά τα παιδιά ως ενήλικες δυσκολεύονται πραγματικά να αναπτύξουν την κοινωνική νοημοσύνη και να αναπτύξουν υγιής και ειλικρινής σχέσεις.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί πραγματικά απογοητεύτηκα από τη σημερινή μας απόδοση ως γονείς. Θα έπρεπε να το χειριστούμε διαφορετικά και εδώ ανοιχτά εκτείθομαι γιατί πιστεύω ότι δεν είμαι η μόνη που το κάνω. Σκεφτείτε το, πόσες φορές αναγνωρίζετε το συναίσθημα του παιδιού σας και δεν το προσπερνάτε λέγοντας, έλα δεν πειράζει ή σιγά δεν έπαθες τίποτα. Προς συμμόρφωση δικιά μου λοιπόν το σημερινό κείμενο και προς επαγρύπνηση όποιου το επιθυμεί.