Η Άννα ως Ολυμπιονίκης της γενιάς μας

Αδιαμφισβήτητα οι ολυμπιακοί αγώνες στο Ρίο έχουν προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις, οι εργασίες της τελευταίας στιγμής, οι πολιτισμικές αντιθέσεις στο ίδιο το Ρίο με τις φαβέλες και τον… «σύγχρονο» πολιτισμό αλλά και πολλά άλλα παραδείγματα έχουν προκαλέσει την αδιαφορία ή μάλλον την όχι τόσο θερμή ενασχόληση του λαού μας. Είναι βλέπεις και ένα καλοκαίρι που πολλά ραβασάκια έφτασαν στην πόρτα μας με αποτέλεσμα οι διέξοδοι για ανακούφιση να μην μας βρίσκουν μπροστά στην κρατική τηλεόραση.

Φέτος το καλοκαίρι παρακολούθησα από κοντά την ιστορία κάποιων αθλητών, μεταξύ αυτών και της Άννας. Παιδιά που μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν τα ήξερε κανείς, δεν είχαν προβληθεί πουθενά παρά μόνο είχαν την στήριξη των δικών τους ανθρώπων και χορηγών. Τα «μεγάλα» μέσα αρέσκονται στο να προβάλουν πέραν της επικαιρότητας ειδήσεις για τα viral του internet (λες και δεν μπορεί ο κόσμος να τα δει μόνος του ή τα κανάλια να κάνουν μια ξεχωριστή εκπομπή μόνο για τέτοια νέα – βλέπε MTV) και κουτσομπολιά σε συνεργασία με μόδα (ποιανής οι καμπύλες βγήκαν στη φόρα σήμερα; Ουάου!).

Κουράστηκα και γι’ αυτό πλέον διαβάζω επιλεκτικά στο διαδίκτυο.

Την Άννα μέχρι και πριν μια εβδομάδα δεν την ήξερε κανείς. Πραγματικά κανείς. Τώρα όμως που επιστρέφει με το πρώτο χρυσό μετάλλιο μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας την ξέρουν όλοι. Όλοι θα τρέξουν να την αγκαλιάσουν, όλοι θα τρέξουν βγάλουν μια φωτογραφία δίπλα της. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε να της προσφέρει έναν χώρο προπόνησης, εφάμιλλο του βεληνεκούς των αγώνων που συμμετέχει. Όλοι φαντάζομαι είδατε το τσαντίρι στο οποίο η Άννα έκανε προπονήσεις.

Αυτή λοιπόν είναι η Άννα της γενιάς μας. Αυτή η Άννα είναι το χρυσό μετάλλιο που φέρουμε ή πρέπει να φέρουμε στο στήθος μας. Η Άννα που έκανε την υπέρβαση, που με πόνο μίλησε για την αδιαφορία της πολιτείας όσο προετοιμαζόταν αλλά που δεν στάθηκε εμπόδιο στο να πραγματοποιήσει το όνειρό της.

Άννα, σε ευχαριστούμε.