επιθυμία ναι, αλλά..

ο Lacan εξηγώντας για την επιθυμία ανέτρεχε στον πίνακα “Blind leading the Blind” (P. Bruegel) και μιλούσε για την “παραβολή των τυφλών”, όπου βλέπουμε τους τυφλούς να βαδίζουν ο ένας πίσω από τον άλλο ακολουθώντας με τα μπαστούνια τους τον πρώτο που είναι κι αυτός τυφλός…

Κάτι τέτοιο κάνουμε στην Ελλάδα της ύφεσης και της κρίσης. Φεύγουμε από τον ένα πολιτικό ή από ένα κόμμα (αντικείμενο) ανικανοποίητοι και πηγαίνουμε σε άλλον/ άλλο (αντικείμενο) ..έτσι για να ικανοποιήσουμε τη ζωή μας.

Έχουμε τη σειρήνα του νέου που μάς λέει “ελάτε σε μένα και θα δείτε άσπρη μέρα..”, και ύστερα έχουμε την αίσθηση του ανικανοποίητου γιατί δεν είδαμε την άσπρη μέρα, και ύστερα έρχεται ένας άλλος νέος που θα πει με τη σειρά του “ελάτε σε μένα και θα δείτε άσπρη μέρα..” και ο κύκλος συνεχίζεται..

Κοίτα, αυτό το “ελάτε σε μένα..” δε θα αλλάξει. Πάντα οι θέλοντες να κερδίσουν τις εκλογές αυτό θα κάνουν.

Ζητούμενο και θεμιτό είναι η αλλαγή της σχέσης του υποκειμένου (λαός) με την επιθυμία του. Η πολιτική ευτυχία μας δεν πρέπει να εξαρτάται από το αντικείμενο.. Λοιπόν, λαέ επιθυμία δεν είναι η εύρεση του αντικειμένου, δηλαδή αυτού που θα μάς πει απλά “ελάτε σε μένα τώρα..”.

Επιθυμία δεν είναι μια ιδιοτροπία, ένα καπρίτσιο ενός καλοκαιριού στο Σύνταγμα (2011). Η επιθυμία αφορά όλο μου το είναι, έχει τους κανόνες της, τα όρια της, το νόημα της, τις αξίες της. Η επιθυμία μας οφείλει να είναι οι ιδέες μας, τα πιστεύω μας και είναι ενεργητική και όχι παθητική..

Κι όταν δεν ικανοποιούνται αυτά τα πιστεύω ανοίγουμε τα παράθυρά μας στον κόσμο. Τα παράθυρα αυτά ανοίγουν με την ώθηση αυτών των πιστεύω και τη δύναμη των ιδεών.. 

Κι αυτοί που λένε για το τέλος των ιδεολογιών είναι γιατί χαίρονται να υπάρχει “η παραβολή των τυφλών”. Πιστεύουν ότι η ευτυχία μας είναι η εύρεση ενός αντικειμένου, το οποίο όταν δε μάς “κάνει” τότε φτάνει απλά να το αλλάξουμε και να πάμε σε ένα άλλο αντικείμενο..κοκ..